Περπατώντας στον Πειραιά με το μεγάλο φεγγάρι.

...Στους δρόμους του Πειραιά μια περίεργη ερημιά, σαββατόβραδο και η μεγαλύτερη πανσέληνος των τελευταίων 18 ετών - όπως πληροφόρησαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (ΜΜΕ) - κρυμμένη πίσω από την συννεφιά. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρα, οι κεντρικές λεωφόροι μοιάζουν σχετικά καθαρές σε σχέση με άλλες περιόδους, μου κάνουν εντύπωση οι κάδοι απορριμάτων που διαθέτουν σακούλα (στον Πειραιά θεωρούμε πλέον πολυτέλεια τα αυτονόητα). Το σκηνικό αλλάζει όταν αποφασίζω να παρεκκλίνω σε κάποια στενά προς το λιμάνι του Πειραιά, εστίες απορριμάτων και μόλυνσης πολλές. Βήματα προόδου ουσιαστικά ή κινήσεις μονάχα για το θεαθήναι και τις εξαγγελίες των 60 ημερών;

Ξεκίνησα να μετρώ καταστήματα και διαμερίσματα προς ενοικίαση αλλά έχασα το μέτρημα. Παρατηρώ ακόμη και γνωστά καταστήματα ρούχων, ηλεκτρικών ειδών μέχρι και τα Goody's στο Πασαλιμάνι να έχουν κατεβάσει ρολά. Μονάχα νέες επιχειρήσεις δανείων - ενεχύρων ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια με πηχυαίες επιγραφές... Ο κόσμος λιγοστός ακόμη και στα κεντρικά σημεία της πόλης... Προς το λιμάνι ερημιά, ακτή Μιαούλη και Βασιλέως Γεωργίου ο πληθυσμός είναι κυρίως έγχρωμος... Κάποιοι μετανάστες ομιλούν σε "τηλεκάρτες", κάποιες νεαρές κοπέλες (λογικά από Λατινική Αμερική) ετοιμάζονται για "δουλειά" σε ένα παρακμιακό μπαρ. Επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, το Δημοτικό Θέατρο μοιάζει να έχει λιγότερες σκαλωσιές (κάπου διάβασα ότι για το 2012 θα είναι έτοιμο - θυμήθηκα κάτι δηλώσεις Φασούλα και με έπιασε νευρικό γέλιο)...

(Περισσότερα στην πηγή)

Ένα θερμόμετρο αναφέρει θερμοκρασία 16 βαθμούς Κελσίου, κάθομαι και περιεργάζομαι παλαιές πινακίδες... "Αντιπαροχαί - Πωλήσεις Οικοπέδων" σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο, "Λεωφόρος βασιλέως Κωνσταντίνου"κάπου αλλού, κάποιες παλιές ταμπέλες φροντιστηρίων, σύγχρονα περίπτερα με μουσική vs παλαιά περίπτερα (αλήθεια έχει μείνει κάποιο ξύλινο ή στη χειρότερη είναι τα πιο παλαιά από αλουμινοκατασκευή), τι να απέγιναν άραγε τα γιγάντια πιόνια σκάκι στην πλατεία Κοραή;

"Κατηφορίζω" προς Πασαλιμάνι μαζί με μια παρέα πλανόδιων μικροπωλητών. Παρατηρώ τους επαίτες στις διάφορες γωνίες ενώ συχνά σηκώνω το κεφάλι και σταματώ για να παρατηρήσω το contrast μεταξύ των σύγχρονων κατασκευών και κάποιων παλαιών κτιρίων που ακόμη υφίστανται στις λεωφόρους του Πειραιά. Ξαναχώνομαι σε στενά, αλλά με "κερδίζει" η θάλασσα. Υγρασία, τα πεζοδρόμια "βρεγμένα" από την απογευματινή βροχή ενώ πέφτουν και μερικές ψιχάλες. Θα περίμενα την Μαρίνα Ζέας πολύ πιο φωταγωγημένη, αντί αυτού μοιάζει υποτονικά σκοτεινή. Σκουπίδια, οσμές, κορναρίσματα, μεγάλες και μικρές παρέες ανθρώπων κάθε ηλικίας.

Ένας ξένος σε ένα παγκάκι, εμφανώς μεθυσμένος, πίνει κρασί σε ένα πλαστικό ποτήρι ενώ ακούει κάποια local φολκλόρ επιτυχία στη μητρική του γλώσσα στη ... διαπασών από το κινητό του... Γελάει και κοιτάει το φεγγάρι... Οι μικρές χαρές της ξενιτιάς και η μοναξιά του μετανάστη. Οι οίκοι τριγλυκεριδίων και καμμένων επαναχρησιμοποιούμενων ελαίων είναι όλοι γεμάτοι... Ως γνωστόν, "με τα δόντια μας σκάβουμε τους τάφους μας"... Παραπέρα, κάποιος πολύ αισθητά αναίσθητος πεινασμένος έχει αφήσει το αυτοκίνητό του με τις 4 ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο...
http://mlp-blo-g-spot.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html